AKTUALNOŚCI

Tydzień temu usłyszeliśmy STOP.

W kolejnych dniach i godzinach dowiadywaliśmy się, że zamknięte zostają szkoły i przedszkola, że są zamykają się muzea i kina, że nie spotkamy się już w kawiarni czy restauracji. Że musimy odwołać zaplanowane przyjęcia, spotkania, konferencje, szkolenia. Że musimy wyhamować i zostać w domu. Pojawiały się w nas niedowierzanie, przerażenie, strach. Gorączkowo szukaliśmy nowych wiadomości, liczyliśmy kolejnych chorych, dzieliliśmy się informacjami z mediów, oczekiwaliśmy na wracających do kraju bliskich i przyjaciół. Wielu z nas z przerażeniem zaczynało myśleć jak zorganizować sobie pracę i czy będzie miało pieniądze na opłacenie rachunków i kupienie jedzenia. Chwytaliśmy za telefony, by dowiedzieć się, co u innych i samemu dać upust emocjom. Wszyscy, absolutnie wszyscy zaczęliśmy doświadczać tej samej sytuacji pierwszy raz - życia w czasie pandemii.

To STOP dotyczy także mnie…
Wysłałam maile i sms-y, że do odwołania wstrzymuję osobiste zgłoszenia w gabinecie.
Mój czerwony kalendarz leży na biurku i czeka na lepsze czasy.
Zrobiłam porządki, odkurzyłam słynny zamek, posegregowałam kartoteki, zrobiłam przegląd klocków i układanek. Odebrałam dziesiątki telefonów i sama obdzwoniłam przyjaciół, znajomych, współpracowników.

Dziś rano pomyślałam, że może warto podpowiedzieć, jak z dziećmi przetrwać ten trudny czas.

PODPOWIEDZI NA CZAS „STOP”

1. Bądźmy razem, dzielmy się przeżywanymi emocjami. Dzieci widzą, obserwują, słyszą, CZUJĄ. Nasz niepokój udziela się i im. Nie ukrywajmy go, ale też nie zalewajmy dzieci naszymi emocjami. Przypominaj więc, że lęk ma też swoje dobre oblicze, bo pomaga zatrzymać się, gdy grozi niebezpieczeństwo. Rozmawiaj z dziećmi o emocjach ( ćwiczyliśmy to w gabinecie mnóstwo razy!). Zamiast mówić „nie martw się”, „nie panikuj”, „nie histeryzuj” powiedz: „rozumiem, że się martwisz”, „ja też się trochę boję, dlatego robimy wszystko, co możemy, żeby nie zachorować”. Stwarzaj okazje do przeżywania innych uczuć niż strach, bezsiła, lęk, przerażenie.
2. Dbajmy o rytm dnia. Jest on potrzebny i nam i dzieciom - wzmacnia poczucie bezpieczeństwa. Myślę, że tydzień spokojnie starczył na odespanie zaległości, posnucie się w piżamach, rozleniwienie. Nie wszystkie szkoły są aktywne online, nawet jeśli nie - ustal, kiedy jest czas na naukę, zabawę, film. Jeśli to tylko możliwe zadbaj też o czas swojej pracy - to fantastyczny moment, by ustalać zasady, pokazywać granice, na bieżąco uczyć dzieci asertywności mówiliśmy o tym tyle razy!
3. Opowiadajmy dzieciom o fali dobra i pomocy, która płynie przez świat, Polskę, Poznań. O tym, co inni robią dla innych, nawet zupełnie dotąd nieznanych sobie osób. Internet pełen jest takich wieści i takich inicjatyw - możecie nawet poszukać tego wspólnie. Fantastycznie by było, gdybyśmy wspólnie z dzieckiem zastanowili się, co ONO może zrobić dla innych. Może jest za małe, by starszej sąsiadce wyprowadzić psa, ale może mogłoby do niej napisać list, położyć pod drzwiami, przygotować rebus, zagadki, śmieszny wierszyk, poczęstować upieczonymi wspólnie z Tobą ciasteczkami?
4. Zachęcajmy dzieci do telefonowania do bliskich i przyjaciół. Nie tylko Zuzi z V a i Krzyśka z podwórka. Z nimi pewnie i tak „spotyka” się w sieci. Podpowiedz regularny telefon do babci, dziadka, starszej cioci z Krakowa, czy dawno niewidzianego wujka. Nawet jeśli są w dobrej formie i nie wymagają szczególnej troski to taki telefon jest dla nich urozmaiceniem dłużącego się dnia i oderwaniem od śledzenia bieżących komunikatów. Wspieranie innych pomaga!
5. Dbajmy o relacje z rodziną i przyjaciółmi - dzielmy się tym z dzieciakami. Opowiedz, że u cioci Basi zakwitły już żonkile, pokaż zdjęcie od wujka Zbyszka, który skończył robić półki na książki. Skorzystaj z podpowiedzi, jakie filmy zobaczyć WSPÓLNIE z dziećmi, koniecznie po seansie pogadajcie o tym.
6. Udzielajmy dzieciom jasnych, zrozumiałych komunikatów dotyczących wirusa i środków ostrożności. Powiedz DLACZEGO nie może wspólnie z innymi bawić się na podwórku, DLACZEGO nastolatki nie mogą spotykać się nad Wartą, DLACZEGO część placów zabaw otoczona jest biało - czerwoną taśmą i zamknięta do odwołania, DLACZEGO tak często trzeba myć ręce, dezynfekować telefony, klamki, klucze, portfele, DLACZEGO jeśli na spacer to tylko w odludne miejsce.
7. Wprowadźmy limit pozyskiwania informacji o koronawirusie. Nie chodzi o to, by odciąć się od tak istotnych teraz wiadomości. Ale nasza głowa też potrzebuje odpoczynku. Niech nasze dzieci nie widzą nas non stop z telefonem, przed ekranem komputera, z gazetą w ręku….
8. Zdaję sobie sprawę, że dla wielu z nas tak długi czas bycia razem może być nie lada wyzwaniem. Dlatego odszukajmy w sobie maksimum cierpliwości, wyrozumiałości, kreatywności. Teraz właśnie jest czas na te wszystkie pomysły, na które w czasach przed epidemią tak często czasu nam brakowało…

Wszystkim nam życzę sił i wiary, że damy radę.
Miejmy nadzieję, że wirusa uda się zatrzymać.
I choć teraz życie będzie się już dzieliło na dwa etapy - przed epidemią i po epidemii wejdźmy w ten nowy czas wzbogaceni o nowe doświadczenia. Kończąc dzień zadawajmy sobie pytanie: czego dziś dowiedziałem się o sobie? Jakiego rodzica widziało dziś moje dziecko, a jakiego chcę, by spotkało jutro? Co może mi w tym pomóc?

Jeśli pomocne dla Państwa będzie dzielenie się swymi doświadczeniami - czekam na maile. Chętnie poczytam jak sobie radzicie i na jakie pomysły wpadacie.

A dla waszych dzieci ogłaszam akcję „ OPOWIEM O…”

Jeśli tylko mają chęć do mnie zadzwonić, opowiedzieć o tym, co robią, w co się bawią, jak głupie są zadania z matematyki i dlaczego się pokłóciły - czekam na ich telefony. Może będą chciały podzielić się swymi tęsknotami, obawami, lękiem, nadziejami. Chętnie im w tym potowarzyszę.

Ta moja akcja, ten mój pomysł to maleńki wkład w oswajanie codziennych lęków. W razie wątpliwości zapewniam, że ta forma pomocy dla Waszych dzieci jest bezpłatna.

A zatem do usłyszenia!
Pozdrawiam bardzo serdecznie
Beata Kolska - Lach